PRZYMUS I DYSCYPLINA

Przymus:

1. Presja, nacisk wywierany na kogoś, okoliczności zmuszające kogoś do działania wbrew swojej woli; zmuszanie do robienia czegoś – w tym ujęciu przymus jest cechą sytuacji, w jakiej znajduje się jednostka.

2. Stan, w którym jednostka wykonująca dane czynności zachowuje się w określony, narzucony jej sposób, nieraz wbrew swej woli – akcentuje pewne cechy zachowania jednostki, opisuje przymus poprzez obserwowalne skutki.

Główne źródła przymusu w szkole:

• prawnie usankcjonowany obowiązek szkolny

• formalny charakter szkolnej organizacji jako instytucji

• ideacyjność kształcenia

• prospektywny charakter jego celów i treści programowych

• funkcja stymulowania rozwoju uczniów

• nieoficjalny program szkoły

Dyscyplina – oznacza stopień, w jakim uczniowie zachowują się właściwie, są zaangażowani w wykonywanie zadań i nie powodują zakłóceń w pracy.

Można pojmować dyscyplinę nie jako cel, lecz jako środek wiodący do jakiegoś celu. Dyscyplina jako środek może i powinna doprowadzić ucznia do sukcesu. Sukces jest więc dla niego celem, dyscyplina – środkiem.

Utrzymaniu dyscypliny sprzyja:

• utrzymanie poprawnych relacji nauczyciela z uczniami

• rzetelna, uporządkowana, racjonalnie zaplanowana praca dydaktyczna

• czujność nauczyciela w czasie lekcji (np. utrzymywanie wzrokowego kontaktu z uczniami, niewerbalne reagowanie na niewłaściwe zachowanie ucznia)

• optymalne tempo wydarzeń zachodzących w klasie

• podzielność uwagi

• ustalanie jasnych i konsekwentnie respektowanych reguł

• płynność lekcji