Śledź nas na:



Metody kształcenia - dydaktyka

Metody samodzielnego dochodzenia do wiedzy:

 

  • Umożliwiają funkcjonowanie wiedzy biernej przekształcając ją w wiedzę czynną.

  • Sprzyjają wykrywaniu nowych wiadomości i stosowaniu ich w praktyce.

 

Klasyczna metoda problemowa – uwzględnia się w niej cztery istotne momenty. Obejmują one:
- wytwarzanie sytuacji problemowej
- formułowanie problemów i pomysłów ich rozwiązywania
- weryfikację pomysłów rozwiązania
- porządkowanie i stosowanie uzyskanych wyników w nowych zadaniach o charakterze praktycznym lub teoretycznym

Cechą charakterystyczną tej metody jest swoista dominacja uczenia się nad nauczaniem. Metoda ta, jak wszystkie metody problemowe wymaga wysokiego kunsztu nauczycielskiego. Z jednej strony chodzi ty o znajomość nauczanych treści, a z drugiej o umiejętność zainteresowania uczniów problemem.

 

Metoda przypadków – jest stosunkowo prosta. Polega na rozpatrzeniu przez niewielką grupę uczniów jakiegoś przypadku i rozwiązaniu jakichś trudności w celu wyjaśnienia tego przypadku. Po otrzymaniu opisu wraz z kilkoma pytaniami, na które trzeba odpowiedzieć, uczestnicy w ciągu kilku minut formułują pytania dotyczące tego przypadku, a nauczyciel udziela odpowiedzi na pytania. Samo rozwiązanie nie zawsze musi być pewne. Dość często dochodzi do przyjęcia kilku możliwych rozwiązań, wówczas jednak uczniowie mogą domagać się wyjaśnienia, jak rzeczywiście przedstawia się to rozwiązanie.

 

Metoda sytuacyjna – zbliżona do metody przypadków. Polega na wprowadzeniu uczniów w jakąś złożoną sytuację, za której takim lub innym rozwiązaniem przemawiają jakieś racje „za” i „przeciw”. Zadaniem uczniów jest zrozumieć tę sytuację oraz podjąć decyzję w sprawie jej rozwiązania, a następnie przewiedzieć skutki tej decyzji oraz innych ewentualnych decyzji. Trudna w realizacji – wymaga przygotowania opisów, tablic, schematów itp.

 

Giełda pomysłów – nosi też nazwę „burzy mózgów”. Polega na zespołowym wytwarzaniu pomysłów rozwiązania jakiegoś zadania, przy czym chodzi w niej o to, aby zespół rozwiązujący to zadanie wynalazł jak najwięcej pomysłów nowych, niekiedy najbardziej zaskakujących, co stwarza atmosferę swobody i współzawodnictwa. Dopiero po zebraniu wszystkich pomysłów poddaje się je ocenie.

 

Mikronauczanie – to metoda twórczego ucznie się złożonych czynności praktycznych, np. U kandydatów na nauczycieli. Stosuje się ją w małych, kilkuosobowych grupach, które najpierw obserwują odpowiednio wybrany fragment lekcji szkolnej, trwający 5-20 min., a następnie dokonują grupowej analizy i oceny tego fragmentu, aby z kolei jeden z członków grupy mógł przeprowadzić go z nowymi grupami uczniów, już w ulepszonej wersji.

 

Gry dydaktyczne – mają wiele odmian. Ich wspólną cechę stanowi obecność pierwiastka zabawy, w każdej z nich:
- Zabawa – jest działaniem wykonywanym dla przyjemności, którą sama sprawia; stanowi więc, właśnie przez to, czynnik pożądany w toku uczenia się.
- Gra – jest taką odmianą zabawy, która polega na przestrzeganiu dokładnie sprecyzowanych reguł. Przyzwyczajając się do respektowania reguł gra spełnia ważne funkcje kształcąco – wychowujące: służy procesowi poznania, uczy poszanowania przyjętych norm, przyzwyczaja zarówno do wygrywania jaki i przegrywania.
- Zabawy inscenizacyjne – zwane tez metodą inscenizacji. Polegają na graniu roli w sytuacji fikcyjnej. Inscenizacje o charakterze realnym nadają się do odtwarzania wydarzeń historycznych, biografii sławnych ludzi itp. Inscenizacje o zabarwieniu fikcyjnym stosuje się do odtwarzania bajek, legend, utworów literackich, scen z życia. Te zabawy mają również działanie terapeutyczne, które polega na tym, aby jakiś stan zachowań (uczuć, postaw), który jest w uczniach, doprowadzić poprzez podmiotowe ich działania do stanu, który jest pożądany.
- Gry symulacyjne – polegają na odtwarzaniu bardziej złożonych sytuacji problemowych, wymagających samodzielnego rozwiązania.

 



Zobacz także